Poświęcamy pamięci naszych Przyjaciół – śp. Jerzemu Waldorffowi oraz członkom Komitetu, śp. Olgierdowi Korzenieckiemu, śp. Jerzemu Surwile i śp. Halinie Jotkiałło. 
 

ks. Bronisław Żongołłowicz   [ 1870 - 1944 ]

Syn Karola i Antoniny z Witortów, urodził się 29 listopada 1869 lub 1870 roku w Datnowie koło Kiejdan na Litwie, zmarł 31 października 1944 roku w Wilnie, profesor prawa kanonicznego, ksiądz katolicki, jezuita. Uczył się w gimnazjum w Szawlach, które ukończył w 1887 roku i od razu podjął naukę w seminarium duchownym w Kownie; w 1891 roku przyjął święcenia kapłańskie i wyjechał na studia do Akademii Duchownej w Petersburgu. Po ukończeniu Akademii w 1895 roku ze stopniem magistra teologii obowiązki prodziekana i dziekana wydziału teologicznego wyjechał do Kowna, gdzie był profesorem Seminarium Duchownego do 1914 roku, równocześnie w latacg 1902 – 1911 był sekretarzem kurii kowieńskiej. W latach 1910-1914 uzupełniał studia we Włoszech, Francji, Niemczech i Belgii. W latach 1914 – 1915 był asesorem żmudzkiego konsystorza, ewakuowanego do Smoleńska. Następnie objął obowiązki profesora w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie w 1917 roku uzyskał stopień doktora prawa kanonicznego. W 1918 roku powrócił do Polski, zamieszkał w Lublinie, dokąd przeniesiono Akademię Katolicką z Petersburga jako początek Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W latach 1918 – 1919 wykładał w Lublinie prawo kanoniczne, będąc jednocześnie dziekanem. 28 sierpnia 1919 roku został profesorem i dziekanem wydziału teologicznego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.w latach 1920 – 1922 był prorektorem USB, a w latach 1923 – 1924 pełnił pełnił obowiązki prodziekana i dziekana wydziału teologicznego. W latach 1921 – 1922 wykładal na Uniwersytecie Poznańskim prawo kanoniczne. Od 1930 roku do 1936 był wiceministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W 1930 roku został wybrany w okręgu lidzkim posłem na Sejm z ramienia BBWR. 30 kwietnia 1936 roku zakończył urzędowanie w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, odchodząc jednocześnie z katedry na USB na emeryturę. Zamieszkał w Warszawie, następnie w Wilnie, nadal zajmował się badaniami z historii Kościoła. Wybuch II wojny światowej zastał go w Wilnie; w okresie okupacji prowadził wykłady z zakresu prawa rzymskiego na tajnych kursach USB. Zmarł w Wilnie na nowotwór nerek. Ogłosił wiele prac, m. in. „Ustrój Uniwersytetu Wileńskiego 1792 – 1802“ (1925), „Arcybiskup Jan Cieplak“ (1926).

Należy do: