Poświęcamy pamięci naszych Przyjaciół – śp. Jerzemu Waldorffowi oraz członkom Komitetu, śp. Olgierdowi Korzenieckiemu, śp. Jerzemu Surwile i śp. Halinie Jotkiałło. 
 

Rafał Radziwiłłowicz   [ 1860 - 1929 ]

Syn Ignacego i Oktawii z Medunieckich, urodził się 20 grudnia 1860 roku w petersburgu, zmarł 28 października 1929 roku w Wilnie; profesor doktor medycyny, lekarz psychiatra. Ukończył gimnazjum IV w Warszawie w 1879 roku i wstąpił na wydział lekarski Uniwersytetu Dorpadzkiego (dziś Tartu), który ukończył w 1886 roku, a w 1887 uzyskał doktorat medycyny. Po powrocie do Warszawy w latach 1887 – 1889 pracował jakoasystent w Zakładzie Leczniczym w Nałęczowie¸którego współwłaścicielem i dyrektorem był jego ojczym Konrad Chmielewski; równocześnie pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W latach 1889 – 1891 był ordynatorem w duzym szpitalu psychiatrycznym św. Mikołaja Cudotwórcy w petersburgu. Kiedy w 1891 roku została otwarta lecznica dla Umysłowo Chorych w Tworkach pod Warszawą, przeniósł się tam. W tym szpitalu wykrył naduzycia urzędników carskich, za co przyznano mu order, którego nie przyjął. W 1904 roku został zdymisjonowany z zakazem wstępu do państwowej służby rosyjskiej. Zajął się wówczas praktika prywatną; dawał stypendia uczniom i studentom. Ubogich leczył za darmo. Wyjeżdżał w celach naukowych za granicę, zwłaszcza do Berlina. W latach 1905 -1915 wykładał psychiatrię na Wyższych Kursach pedagogicznych dla Kobiet. Współracował z Polską partią Socjalistyczną. W 1900 roku za pośrednictwem łącczniczki PPS Marii Gertrudy Paszkowskiej przekazał Józefowi Piłsudskiemu, więzionemu w Cytadeli Warszawskiej rady dotyczące symulowania choroby psychicznej. Około 1902 podjął nieudaną próbę utworzenia stronnictwa radykalnego, w 1904 był członkiem redakcji – obok m.in. Antoniego Eryka Natansona, Andrzeja Jana Niemojewskiego i Alojzego Wierzchleyskiego – wydawanego we Lwowie czasopisma „Kuźnica”, przeznaczonego dla Królestwa i postulującego jego całkowitą autonomię. Po upadku rewolucji 1905 odszedł od PPS, zblizył się natomiast do Edwarda Abramowskiego i zaczął działać w ruchu niepodległościowym. W 1912 roku został aresztowany, oskarżony outrzymanie kontaktu z przebywajcym za granica działaczem PPS frakcji rewolucyjnej Tytusem Filipowiczem i był przewidziany do zesłania do Archangielska, czego uniknął z powodu choroby serca. W 1909 roku wstąpił do loży masońskiej, w 1910 roku otrzymał trzeci stopień wtajemniczenia (stopień mistrza), był jednym z załozycieli loży „Wyzwolenie“ w Warszawie i został wybrany na jej przewodniczącego. Wybuch I wojny światowej zastał go w Szwajcarii. We wrześniu 1914 roku powrócił do Warszawy. W 1915 roku wstąpił do Ligi Państwowej Polskiej, po rozwiązaniu Ligi w 1918 roku został członkiem Komitetu organizacyjnego Związku Demokracji Polskiej. Po 1919 roku działał czynnie w wolnomularstwie polskim; w 1922 roku habilitował się z psychiatrii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1925 roku wydział medycyny USB wybrał go na profesora zwyczajnego. Jednak ze względu na wiek ministerstwo mianowało go od 1 stycznia 1927 roku profesorem kontraktowym. W 1928 roku został profesorem honorowym USB. W 1927 roku mianowano go rektorem nowo otwartej kliniki psychiatrycznej przy ulicy letniej 5 w Wilnie. Pozostawał w bliskich stosunkach ze swym szwagrem Stefanem Żeromskim (jego siostra Oktawia, I voto Rodkiewiczowa, była żoną Żeromskiego), któremu pomagał finansowo w jego trudnych latach. Zmarł na atak serca.

Należy do: