Poświęcamy pamięci naszych Przyjaciół – śp. Jerzemu Waldorffowi oraz członkom Komitetu, śp. Olgierdowi Korzenieckiemu, śp. Jerzemu Surwile i śp. Halinie Jotkiałło. 
 

Józef Trzebiński   [ 1857 - 1941 ]

Trzebiński Józef, urodził się 1 marca 1857 roku w Kozubach Wielkich koło Turka, zmarł 30 sierpnia 1941 roku w Wilnie; profesor USB, botanik, fitopatolog. W 1884 roku ukończył wydział przyrodniczo – matematyczny Uniwersytetu Warszawskiego, odbył studija ogrodnicze w Instytucie Pomologicznym w pruszkowie, następnie wyjechał do Lipska i jakiś czas pracował pod kierunkiem znanego fizjologa W. pfeffera, po powrocie dokraju na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał stopień doktora filozofii. Samodzielna pracę fitopatologiczno – mikologiczną rozpoczął w Smile na Ukrainie, na stanowisku kierownika działu mikologii Stacji Entomologicznej Związku Cukrowników, jednocześnie opracowywał florę okolic Kijowa, odessy, Nikołajewa, krymu i Kaukazu. W 1905 roku Towarzystwo Ogrodnicze Krakowskie przyznało mu srebrny medal za opracowanie chwastów występujących na Ukrainie. W 1912 roku zorganizował Stację ochrony Roślin w Warszawie, utrzymywał kontakty naukowe z naukowcami Pragi, Wiednia, Halle, Berlina. W okresie I wojny światowej zajmował sie pracą dydaktyczną w Warszawie, następnie został inspektorem Warszawskiego Ogrodu Botanicznego. W 1918 roku objął kierownictwo wydziału ochrony roślin w Państwowym Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. W 1920 roku habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1923 roku został profesorem i kierownikiem Katedry Systematyki i Geografii Roślin na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1925/1926 pełnił funkcje dziekana wydziału matematyczno-przyrodniczego. Od 1928 roku kierował oddziałem mikologicznym Stacji Ochrony Roślin w Wilnie. W 1937 roku Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie nadała mu doktorat honoris causa. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1925 roku – członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie, od 1930 roku członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. W 1937 roku odszedł na emeryturę. Był jednym z najwybitniejszych polskich znawców grzybów pasożytniczych, opublikował wiele prac z zakresu fitopatologii, mikologii, fizjologii roślin i florystyki, m. in. wydał podręczniki Choroby roslin uprawnych (1912), Choroby roslin (1930).

Należy do: