Poświęcamy pamięci naszych Przyjaciół – śp. Jerzemu Waldorffowi oraz członkom Komitetu, śp. Olgierdowi Korzenieckiemu, śp. Jerzemu Surwile i śp. Halinie Jotkiałło. 
 

Zasięgnijmy opinii... (I) u Haliny Kałmyk

  SKOnSR rozpoczyna cykl pytań ,,Zasięgnijmy opinii” Pragniemy poznać różne punkty widzenia dotyczące problematyki miejsc pamięci narodowych, zwłaszcza wileńskiej Rossy. Dzisiaj przedstawiamy Państwu wypowiedzi HALINY KAŁMYK - licencjowanego przewodnika po Wilnie i Litwie (fanpage na Facebooku: Wilno wg Halinki).

 

1) Dlaczego cmentarz na Rossie jest świadectwem polskości?

- Przede wszystkim dlatego, że większość grobów na Rossie jest polskich, m. in. tu spoczywa Serce Marszałka Józefa Piłsudskiego wraz z polskimi żołnierzami oraz wielu członków jego rodziny, profesorzy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (obecnie Uniwersytetu Wileńskiego), Justyn Narbutt - uczestnik Insurekcji Kościuszkowskiej, uczestnicy Powstania Listopadowego i Styczniowego, Joachim Lelewel, ojciec i ojczym Juliusza Słowackiego, Onufry Pietraszkiewicz - archiwista filomatów, polscy poeci, pisarze, lekarze, rzeźbiarze, malarze, muzycy, historycy, prawnicy, działacze społeczni, duchowieństwo, harcerze i zwykli prości ludzie jak moi pradziadkowie oraz członkowie mojej rodziny. Nie sposób wymienić wszystkich Polaków, których miejscem spoczynku jest Rossa, którzy przelewali krew za wolność ziemi wileńskiej, którzy przyczyniali się do odbudowy Wileńszczyzny czy też opiewali nasz kraj w swoich utworach.

 

2) Jak ocenia Pani obecny stan wileńskiej Rossy?

- W mojej opinii, obecny stan zdecydowanie się polepszył. Trwają intensywne prace w naprawianiu zarówno infrastruktury cmentarza, jak i poszczególnych nagrobków.

 

3) Czy turysta z Polski (zwłaszcza młodsze pokolenie) chętnie zwiedza Rossę, zadaje przewodnikowi dodatkowe pytania, podejmuje dyskusję, czy jednak ogranicza się do milczenia i słuchania?

- W moim przekonaniu, około 95 proc. turystów z Polski zwiedza Rossę. Uczestnicy szkolnych wycieczek raczej słuchają, zaś młode osoby w wieku powyżej 25 lat zadają pytania i podejmują dyskusję (czasem odnośnie poszczególnych nagrobków lub pochowanych tu osób, czasem mówią o swoich uczuciach, jakie wzbudza w nich cmentarz). Cegiełki najchętniej nabywają osoby w średnim i starszym wieku.