NINFA (NIMFA)

Opierając się na informacji o zachowanych nagrobkach Na Rossie, Ninfa Kondratowicz (1833-1890) jest jedyną osobą o tym imieniu pochowaną na historycznym cmentarzu (sektor nr 5, nr nagrobka 31)

Imię Ninfa wywodzi się z języka greckiego, gdzie “nymphē” oznacza “panna” lub "narzeczona". W mitologii greckiej nimfy były pięknymi, przyjaznymi naturze istotami kobiecymi, związanymi z różnymi elementami świata przyrody. W literaturze greckiej i rzymskiej nimfy pojawiają się w wielu mitach, legendach, często jako towarzyszki bogów lub bohaterów.

Imię “Ninfa” i “Nimfa” mogą być używane zamiennie w różnych kontekstach. “Nimfa” jest bardziej powszechną formą w języku polskim i odnosi się do mitologicznych postaci, które były urokliwymi, młodymi kobietami związanymi z naturą. Natomiast “Ninfa” jest formą zapożyczoną z języka hiszpańskiego, gdzie również oznacza nimfę.

Jednym z najbardziej znanych odniesień do imienia Ninfa w chrześcijaństwie jest postać świętej Nimfy. Była ona męczennicą chrześcijańską, czczoną jako święta przez Kościół katolicki. Według rękopisów z XII wieku, święta Ninfa była córką Aureliana, prefekta Palermo, żyjącego na początku IV wieku, za czasów cesarza Konstantego.

Imię Nimfa w chrześcijaństwie może symbolizować duchowe piękno i czystość. W średniowieczu było ono często nadawane dziewczętom przeznaczonym do życia zakonnego, co podkreślało ich oddanie Bogu i duchową misję.

Współcześnie imię Ninfa jest rzadziej spotykane, ale nadal ma swoje miejsce w kulturze, szczególnie w krajach hiszpańskojęzycznych i włoskich. Osoby noszące to imię mogą być postrzegane jako wyjątkowe i mające silne związki z naturą. Imię to może również symbolizować niezależność oraz wewnętrzną siłę.

W niektórych regionach, szczególnie we Włoszech, kult świętej Nimfy jest nadal żywy. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone 10 listopada.