Jest kaskada nagrobków

otarta przez nieposkromione

i wyraźnie bezlitosne

ciernie czasu.

Czas pozostawił zrogowaciałe

ślady, zanurzając konfigurację

pomników w morzu melancholii.

Przez osowiałą i pokrytą

niepozorną ciszą nekropolię,

prowadzi kręta aleja

w stronę utraconego pióra

anioła. Czuć nieśmiało

unoszące się w powietrzu

drobinki nadziei. Nad wzgórzami

ciągle fruwa anioł. Czuwający,

wdzięczny, z darem obserwacji.

Towarzyszy w przestrzeni

innego wymiaru

duchom niewcielonym.

Czyżby anioły z

niepełnymi skrzydłami

mimo wszystko potrafiły latać?

Wśród trwałych i nieugiętych

fundamentów, jakimi są

pamięć i świadomość, prawie

wszystko staje się możliwe.

Dominika Wilk (Malawa, Polska) – “Panie, miej w opiece Rossę"

usnął las mogił, Panie
czas rozsiał je na pagórkach, obezwładnił ciszą
choć serce woła – niejedno serce mogił
okryte cieniem pogruchotanych krzyży
woła o hołd, westchnienie

dzień już zamyka swoje powieki
gotowy na sny wileńskie o świata rozkoszy

daj żywym wsłuchać się w kamienne powieści
prowadź przez otwarte ścieżki, ukojone zielenią
z pieśniami wiatru, szumem listowia
wśród ludzi, którym
nie brakowało słów i czynów

zbudził się las mogił, Panie
rosa jak łza na pajęczych bramach
lśni w skrawkach słońca
wsiąka w ziemię, w ślady zadumy –
porannej modlitwy za ducha
który tu spoczywa

wzrok otula szarość omszałych nagrobków
pod nimi ptaszek gałązkę złoży
a anioł dziewica zasypie liliami –
szeptem powtórzy zaklęte epitafia

oto wielkość za życia
po śmierci chłodny pomnik
marność dni, których nie wiemy

ocal świat, który tu został
niebo nad Rossą, które słucha
skarg nadaremnych

to jedno z naszych czułych miejsc
wyszczerbiony, połamany
grób ojczyzny

anielska straż czuwa
imię narodu na czułej piersi opiera
i dalej prowadzą kroki

przy warcie ustawionych
w smutnym szyku bohaterów

Panie, na Rossie dom Twój
dom Twoich dzieci, wypuszczonych
z objęć przez matki
do takich miejsc niech wracają ludzie
tu, gdzie dniem i nocą
niewyczerpana gościna

Róża Zalewska (Velp, Holandia) – “Przepływ“

Brama jest brzegiem, od którego odbijam,
ku wysepkom nagrobków na morzu ze scilli.
Daję się ponieść falistym zboczom i słucham,
jak szumi cmentarz.

W tym rejsie sprawdzam piaskowiec i bazalt.
Poszukuję znaków na wapiennych tablicach,
na granitach ksiąg – gdzieś wykuto słowo,
z którego przepowiem swoją Lascarys.

Później będę czekał na kolejną wiosnę,
na modlitwy trelem nad Czarnym Aniołem,
a w jego kierunku – na nasz wspólny przepływ.

Wiaczesław Zienkiewicz (Pogiry, Litwa) – utwór poetycki bez tytułu

Szesnaście łokci i szesnaście kwadratowych sznurów.
Trzy zadrzewione wzgórza z dolinką przy drodze z Hrybiszek w Popławy.
To nie śmierć stała się przyczyną wielkiej dumy i sławy,
A ogień serc tryskający poza bramy grodu i mury…

Słońce błądzi w konarach, ptasich treli melodia rozlewa,
Leśne kwiecie tak czule okrywa mogiły w półmroku i ciszy.
Ten, kto ucho wytęży, daję słowo, wzruszony usłyszy -
Kondratowicz grający na lirze, urok Rossy w swym wierszu opiewa.

W mieście pięknych cmentarzy przez lat i wydarzeń wichurę,
Kręto snuły się losy Polaków rozlicznych pokoleń.
A na Rossie jak w lesie; tarasy objęte spokojem,
Tylko ścieżki półdzikie biegną w dół i wspinają się w górę…

Tu wybawców kwatery. Wyzwolili nam Wilno kochane.
Legli w ziemię ojczystą, choć każdy z nich życie wybierał.
Biały orzeł nad nimi swe skrzydła szeroko rozwierał…
Gdzie jest teraz? Zaginął jak drewniane cmentarza parkany.

Ten strącony z kolumny, a ten drugi ze ścian Ostrej Bramy.
Więc, gdy będziesz na Rossie, światełko wydobądź ze znicza
I przyrzeknij, rodaku, przy grobie Bałzukiewicza
Zawsze o tym pamiętać, tak jak imię pamiętasz swej mamy.

Blisko swoich żołnierzy, towarzyszy lat krwawej pożogi,
Po roku, jak w czyśćcu, w świętej Teresy kościele,
Serce Syna i Matka u stóp Wilna na zawsze spoczęli,
Które kiedyś jak prezent rzucili wodzowi pod nogi…

Dla pochówku zamknięty, lecz nie dla dwudziestu wybranych.
Byli chlubą nękanej ojczyzny i obcych porządków wrogami.
Pogrzebani po ludzku z hołdami i państw sztandarami
Na cmentarzu, gdzie broń swą chowali w kryjówkach nieznanych.

Przy kaplicy profesor Lelewel, który mowy płomiennie wygłaszał.
Z szorstkiej ziemi paryskiej powrócił do miasta młodości.
Szczerze pragnąc ojczyźnie we snach wymarzonej wolności
Nie przypuszczał, że dzielić ją będą na naszą i waszą…

Wszystko idzie w niepamięć, krnąbrny czas zżera polskie nazwiska.
Spójrz, rozpada się Rossa i błaga pomocy, litości….
W pył obraca się pomnik zupełnie tak samo jak kości.
Kolumbaria potężne truchleją osuwając się na wysypiska.

Wśród tysięcy nagrobków, wśród dębów i brzóz zaręczonych
Przyjdź u schyłku jesieni – zatopisz się w morzu gwiaździstym.
Skrzydła Izy Anioła, wzniesione w tęsknocie wieczystej,
Między niebem na ziemi, a niebem na górze zdziwionym.