Aleksander Oskierka (1830-1911)

Aleksander Oskierka (ur. w 1830 r. w Rudakowie (obecna Białoruś) – zm. 11.01.1911 w Wilnie) – szkoły ukończył w Wilnie, studiował na Uniwersytecie w Petersburgu. Cztery lata służył w petersburskim pułku grenadierów. Uczestniczył w wojnie krymskiej i obronie brzegów Bałtyku. Dbał o polskie szkolnictwo, organizował wiejskie biblioteki, angażował się w działalność Wileńskiej Komisji Archeologicznej. Publikował artykuły o tematyce ekonomicznej w Kurierze Litewskim.

Po wybuchu powstania w 1863 r. został członkiem rządu powstańczego, tj. Wydziału Zarządzającego Prowincjami Litwy, a po aresztowaniu Jakuba Kazimierza Gieysztora – jego prezesem. W czasie powstania pełnił również funkcję powstańczego naczelnika miasta Wilna

W czerwcu 1863 r. został skazany za działalność powstańczą na karę śmierci i konfiskatę majątku, jednak został ułaskawiony i zesłany na katorgę w Ussolu za Irkuckiem. Tam też ożenił się ze swoją kuzynką Teodozją Grabowską, która dobrowolnie przybyła na zesłanie do narzeczonego. Wraz z żoną odegrał tam ogromną rolę w jednoczeniu Polaków na zesłaniu. Dom Oskierków był otwarty dla wszystkich polskich wygnańców.

W 1875 r. otrzymał pozwolenie na powrót do kraju. Zamieszkał w Warszawie, gdzie był redaktorem pisma ,,Ateneum”. W 1882 r. wrócił na Litwę i zamieszkał w Wilnie, objął tam kierownictwo oddziału Warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeń od ognia. Jego pogrzeb w 1911 r. na cmentarzu na Rossie był patriotyczną manifestacją społeczeństwa polskiego w Wilnie.