Feliks Rymkiewicz (1800-1851)

Feliks Rymkiewicz (ur. 1880 w Woronkowie, gubernii mohylewskiej (obecna Białoruś) - zm. 17.12.1851 w Wilnie) urodził się w rodzinie zaściankowego szlachcica. Po ukończeniu gimnazjum w Mohylewie, dostał się na studia medyczne Uniwersytetu Wileńskiego. W 1821 r. otrzymał dyplom doktora medycyny. Pełnił obowiązki lekarza w Instytucie Szlacheckim. Opublikował pracę „O sposobie użycia stetoskopu”, w której udowodnił wielki pożytek nowego sposobu diagnostyki, nieco lekceważonego przez głównych autorytetów akademii, szczególnie przez profesorów Franka i Śniadeckiego. Był pierwszym zagorzałym propagatorem stetoskopii i jako pierwszy w Polsce i Litwie zastosował stetoskop w praktyce medycznej.

W 1825 r. został adjunktem Uniwersytetu Wileńskiego. Po śmierci profesora W. Herberskiego w 1829 r. otrzymał nominację ekstraordynarnego profesora fiziologii i terapii. Z początku istnienia Wileńskiej Akademii Medyko-Chirurgicznej wykładał fiziologię, terapię i t.zw. encyklopedię medyczną. Po 4 latach został wybrany prezydentem Stowarzyszenia Medycznego Wileńskiego. Wielce zasłużył się podczas zwalczania epidemii cholery w latach 1830-1831, szczególnie na terenach Brześcia, gdzie zachorowalność była nadzwyczaj wysoką i jeszcze tego samego roku opublikował „Wiadomość o cholerze i sposobach oczyszczania powietrza”. Wydał kilka znaczących rozpraw medycznych. Ciekawił się także homeopatią i był pierwszym naukowcem Litwy, który dążył do naukowego wytłumaczenia zasad homeopatii, publikując rozprawę „O nauce homeopatii”. Przywiązywał wielką uwagę do potrzeby szerzenia wiadomości o pierwszej pomocy umierającym, nie tylko wśród studentów i lekarzy, ale także wśród pospolitej ludności.

Ponadto opracowywał polską terminologię lekarską, wydał słownik polsko-łaciński i łacińsko-polski wyrazów medycznych. Z wielkim zaangażowaniem opiekował się Domem Przytułku dla dzieci, pełnił obowiązki lekarza w Instytucie Szlacheckim. W ostatnich miesiącach istnienia Wileńskiej Medyko-Chirurgicznej Akademii, wraz z profesorem Adamowiczem, przygotował pracę „Museum anatomicum”, w której z naukową dokładnością przedstawił dorobek anatomiczny akademiii oraz opisał anatomiczne preparaty. Od 1834 r. aż do swojej śmierci piastował stanowisko lekarza naczelnego szpitala Sawicz. W końcu 1837 r. jednocześnie zajmował aż cztery katedry. Był nadzwyczaj pracowity, spał mało, a pracował dużo. Nie miał własnych dzieci, był srogim, ale dobrym człowiekiem. Uważano, że pod szorstką powłoką Rymkiewicza bije dobre i szlachetne serce. Studenci, jednak, zarzucali mu brak chęci praktycznego nauczania metod diagnostyki, czym on się stanowczo różnił od Śniadeckiego. Pochowany na Starej Rossie w Wilnie.