Julian Albin Moszyński (1809-1857)

Julian Albin Moszyński (01.03.1809 w Lisowie augustowskim - zm. 22.08.1857 w Wilnie) Po ukończeniu gimnazjum w Białymstoku, zapisał się w 1829 r. na wydział lekarski Uniwersytetu Wileńskiego; po czym w Akademii Medyko Chirurgicznej dokończył studia i uzyskał stopień lekarza I klasy. Następnie poświęcił się praktyce lekarskiej w Poniewieżu. Po dwuletniej praktyce lekarskiej, dla uzupełnienia studiów, wyjechał za granicę. Celem podróży były Niemcy. Ciekawy opis tej dwa lata trwającej podróży, ogłosił później w dwóch tomach: pt. „Podróż do Prus, Saksonii i Czech, odbyta w r. 1838 i 1839”.  Po powrocie do kraju, zamieszkał w Wilnie i tam rozpoczął egzaminy doktorskie i otrzymał stopień doktora medycyny w 1841 r. Tegoż roku Julian Albin Moszyński wstąpił do służby rządowej jako lekarz przy pierwszym przytułku dla dzieci, a w 1846 r. mianowany był dyrektorem tegoż zakładu. W tymże czasie został wybrany na dyrektora wydziału 3-go Towarzystwa Dobroczynności. Czas jakiś był naczelnym lekarzem szpitala Sawicz. Następnie w 1849 r. został naczelnym lekarzem szpitala wileńskiego św. Jakuba.

Był to człowiek, który całe życie poświęcił się nauce i narodowi. Kierowany miłością bliźniego. Szanujący swe powołanie, był jako lekarz zawsze gotów na usługi rodaków, zdobywając ich serca i uznanie. Głównie przyczynił się do założenia przy szpitalu św. Jakuba szkoły akuszerek, których tak było potrzeba, szczególnie na wsi. W szkole tej przez całe swe życie prowadził wykłady bezpłatnie, pisząc równocześnie podręczniki. Pomimo obowiązków służby i rozległej praktyki lekarskiej, Moszyński znajdował czas na śledzenie rozwoju nauki i piśmiennictwa lekarskiego, notując najświeższe i najważniejsze spostrzeżenia. Przyjmował czynny udział w pracach Towarzystwa Lekarskiego, gdzie był początkowo sekretarzem, a następnie prezesem. Również brał czynny udział w pracach Wileńskiego Towarzystwa Archeologicznego.

Niezależnie od pracy zawodowej i społecznej, Moszyński zajmował się publicystyką fachową. Do najważniejszych jego prac wydanych drukiem należy zaliczyć: „Rady dla matek, czyli sposób utrzymania zdrowia kobiet, od narodzenia do późnej starości”, „Pierwsze zasady sztuki położniczej”. Dzielny ten i pracowity lekarz – obywatel, nie dokończył swych prac i licznych projektów, mających na celu dobro społeczeństwa; zakończył życie wskutek zapalenia żył goleniowych.  Należał do najsympatyczniejszych ludzi z ostatniej epoki wileńskiej. Jako lekarz był zawsze uczynny, postępowy, pracowity. Pochowany na Starej Rossie w Wilnie.