Rafał Radziwiłłowicz (1860-1929)

Rafał Radziwiłłowicz (ur. 20.12.1860 w Petersburgu - zm. 28.10.1929 w Wilnie) Był synem Ignacego i Oktawii z Medunickich, bratem Oktawii, późniejszej żony Stefana Żeromskiego. Ukończył IV Gimnazjum w Warszawie. Studiował medycynę na Uniwersytecie w Dorpacie, w 1886 r. został doktorem medycyny. Powrócił do Warszawy i pracował w Zakładzie Leczniczym w Nałęczowie oraz w Szpitalu Dzieciątka Jezus w oddziałach chirurgicznym u Władysława Orłowskiego i chorób wewnętrznych u Ignacego Baranowskiego. W 1889 r. wyjechał do Sankt Petersburga, gdzie specjalizował się w psychiatrii w Szpitalu św. Mikołaja Cudotwórcy pod kierunkiem Ottona Czeczotta i w klinice psychiatrycznej Jana Mierzejewskiego. Po otwarciu Warszawskiej Lecznicy dla umysłowo chorych w Tworkach objął w niej stanowisko ordynatora.

W 1900 r. za pośrednictwem łączniczki PPS Gertrudy Paszkowskiej przekazywał Józefowi Piłsudskiemu, więzionemu w Cytadeli Warszawskiej, rady dotyczące symulowania choroby psychicznej. W 1904 r. został zdymisjonowany. Poświęcił się wtedy praktyce prywatnej. Od 1905 do 1915 r. wykładał psychologię na Wyższych Kursach Pedagogicznych dla Kobiet. W 1909 r. wstąpił do loży masońskiej. Po roku otrzymał stopień mistrza i był jednym z założycieli loży „Wyzwolenie” w Warszawie. Jeden z twórców Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego – z jego inspiracji odbył się w 1920 r. pierwszy zjazd Towarzystwa. Habilitował się pod kierunkiem Jana Mazurkiewicza. Był autorem około 40 prac naukowych. Należał do komitetu redakcyjnego „Rocznika Psychiatrycznego”.

W 1925 r. Wydział Medycyny USB wybrał Rafała Radziwiłłowicza na stanowisko prof. zwyczajnego. Ze względu na wiek ministerstwo mianowało go od 1 stycznia 1927 r. prof. kontraktowym. Po roku został prof. honorowym, zaś w 1927 r. mianowano go dyrektorem nowo otwartej kliniki psychiatrycznej w Wilnie przy ul. Letniej 5. Pochowany na Starej Rossie w Wilnie.