Maria Strzemińska (1890-1937)

Maria Strzemińska (ur. 1890 - zm. 1937 w Wilnie) Córka znanego powstańca i cenionego lekarza Dr Ignacego Strzemińskiego. Ukończyła gimnazjum w Wilnie, poczem wyjechała do Moskwy do Uniwersytetu na wydział lekarski z przesłuchania którego otrzymała absolutorium. Podczas okupacji niemieckiej prowadziła w Wilnie Instytut Szczepienia Ospy. W 1916 r. przeszła ciężki dur plamisty w konsekwencji którego w 1917 r. straciła wzrok. Ciężkie to kalectwo przyjęła dr Strzemińska ze zdumiewającym opanowaniem siebie mocą i pogodą ducha, jakkolwiek utrata wzroku przecięła zdawałoby się cel jej życia. Z natury ogromnie aktywna - obmyśla pracę, której by się mogła oddać w zmienionych warunkach bytowania. Bardzo uspołeczniona i przejęta obecnie do głębi serca współczuciem dla swych towarzyszy niedoli - niewidomych, postanawia poświęcić swe życie w służbie dla nich.

W tym czasie pracuje nad sobą - zdaje w Wilnie w 1927 r. egzaminy pedagogiczne i jedzie do Warszawy na Instytut Pedagogiczny specjalny. Kończy instytut, zainteresowuje władze szkolne sprawą utworzenia szkoły dla niewidomych z Wileńszczyzny, Nowogródczyzny i Polesia. Praca w tej szkole staje się odtąd główną treścią życia dr. Marii Strzemińskiej. Wyglądała sama jak gdyby miała oczy zdrowe, jasne i niezmęczone i w życiu zapomniała o swoim kalectwie. Pełna poświęcenia, pełna zapału, niesłychanie czynna, od rana do wieczora była zajęta jest realizowaniem idei ulżenia życia niewidomym. Dzięki jej inicjatywie powstało w Wilnie w 1927 r. Tow. Kuratorium nad Ociemniałymi. Głównie jej staraniem został założony T-wo internat dla dzieci ze szkołą dla dorosłych, kursa koszykarskie i sklepy wyrobów koszykarskich wykonanych przez ociemniałych. Dzieciom w szkole dawała całą siebie, dawała codziennie więcej serca, więcej pracy, troszczyła się o każde dziecko, o jego wyrobienie religijne i moralne, jego umysł, charakter, a także o jego zdrowie.                                                                                                                                                                     

Z biegiem czasu zainteresowuje władze szkolne i tworzy od jesieni 1936 r. kursy zawodowe dla absolwentów szkoły powszechnej specjalnej dla dzieci niewidomych, które mają objąć dział koszykarstwa, tkactwa i rolnictwa. W jesieni 1937 r. ciężko zachorowała, jednak nie przestawała troszczyć się o losy szkoły, ciągle była z nią w kontakcie, chciałaby zdawałoby się każde tchnienie swego gasnącego życia poświęcić jeszcze szkole. Pochowana na Starej Rossie w Wilnie.