ZACNEMU MAŁŻONKOWI I NAJLEPSZEMU Z PRZYJACIÓŁ / STROSKANA ŻONA TĘ PAMIĄTKĘ POŚWIĘCA / NAUKA PRACA OTO JEGO ŻYCIA DROGA / CEL ICH BYŁ: SŁUŻBA BLIŹNIEMU DLA MIŁOŚCI BOGA / TOŻ I NAGRODĘ ZA NIE MIAŁ W CIĄGU LAT MNOGICH / CZEŚĆ UCZNIÓW, MIŁOŚĆ ZIOMKÓW I WDZIĘCZNOŚĆ UBOGICH / A. E. ODYNIEC
D. O. M. / TU SPOCZYWA / ADAM FERDYNAND ADAMOWICZ / PROFESOR UNIWERSYTETU WILEŃSKIEGO / RZECZYWISTY RADCA STANU / URODZIŁ SIĘ 16 STYCZNIA 1802 R. W WILNIE / ZMARŁ 30 KWIETNIA 1881 R.
Adam Ferdynand Adamowicz (ur. 06.12.1802 w Wilnie - zm. 12.05.1881 w Wilnie) Początkowo uczył się w domu rodzinnym pod kierunkiem Tomasza Zana i Krystyny Lacha Szyrmy, potem uczęszczał do gimnazjum wileńskiego. W 1818 r. wstąpił na wydział Filozoficzny Uniwersytetu Wileńskiego, gdzie zyskał stopień kandydata filozofii i rozpoczął studia medyczne. Przez krótki czas pełnił obowiązki asystenta prof. Józefa Franka, później został pomocnikiem słynnego prof. Ludwika Henryka Bojanusa. W 1824 r. obronił pracę doktorską i odbył podróż naukową do Petersburga, Moskwy oraz Dorpatu. W 1828 r. został adiunktem w Uniwersytetu Wileńskiego. Przez trzy lata podróżował po Europie, gdzie odbywał staże naukowe. W 1834 r. został profesorem anatomii porównawczej w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie. Od 1838 r. wykładał historię.
Był członkiem wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych. Przewodniczył Towarzystwu Lekarskiemu Wileńskiemu. Po likwidacji Akademii Medyko-Chirurgicznej (1844) borykając się z trudnościami lokalowymi, zaktywizował i na nowo zaangażował Towarzystwo Lekarskie jako samodzielną instytucję. W 1842 r. zaangażował na pierwszego bibliotekarza Anicetego Renigera, który uporządkował liczącą 5 tysięcy tomów bibliotekę towarzystwa. Materiały naukowe towarzystwa Adamowicz wydał w serii „Praktyczne najnowsze postrzeżenia niektórych lekarzy”. Był członkiem Komisji Archeologicznej od początku do jej likwidacji. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Wilnie (dziś nieistniejącym).
Po likwidacji cmentarza Ewangelickiego w Wilnie niewielką część nagrobków przeniesiono w 1962 r. na Rossę. Znalazł się wśród nich pomnik Adama Ferdynanda Adamowicza.
Pierwotnie w niszy pomnika umocowany był brązowy portret dłuta A. Pruszyńskiego.
* Adam Ferdynand Adamowicz // https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/adam-ferdynand-adamowicz
* Adam Ferdynand Adamowicz // Szkic biograficzny przez D-ra SZELIGĘ. Warszawa. 1885 // https://polona.pl/item/adam-ferdynand-adamowicz-szkic-biograficzny,Njc4NTc2MDM/2/#info:metadata
* Cmentarz na Rossie w Wilnie: historia, sztuka, przyroda. Kraków. 2019, s. 381; 385; 391; 394
* Anita Magowska. Życie umysłowe w zaborze rosyjskim w latach 1848-1867 w świetle korespondencji Adama F. Adamowicza // Acta Medicorum Polonorum. 2016. Nr. 6, s. 73-107
* Edmund Małachowicz. Wilno. Dzieje, architektura, cmentarze. Wrocław. 1996, s. 444
* http://cmentarznarossie.uksw.edu.pl/obiekty.php?id=5105 // projekt zrealizowany został w latach 2013-2016 przez Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie we współpracy z Litewskim Uniwersytetem Edukologicznym (pod kierownictwem Anny Sylwii Czyż i Bartłomieja Gutowskiego)