GRÓB / S. P. Hrabiego Eustachego TYSZKIEWICZA / Ur. 6 Kwietnia 1814 r. / Um. 13 Sierpnia 1873 r. /
Boże bądź miłościw / mnie grzesznemu.
W 1932 r. odwrócono pomnik nagrobny Eustachego Tyszkiewicza, tak, aby front skierowany był na ścieżkę, pozłocono również litery. Inicjatorem był Wacław Wejtko, wykonawcą zaś zakład Biknera. Za przeprowadzone prace zapłacono 100 zł. (Na podstawie: Cmentarz na Rossie w Wilnie: historia, sztuka, przyroda. Kraków. 2019, s. 53)
Na początku XX w. z funduszy Związku Polaków na Litwie i Departamentu Ochrony Zabytków Kultury został odnowiony i wyremontowany nagrobek Eustachego Tyszkiewicza. (Na podstawie: Cmentarz na Rossie w Wilnie: historia, sztuka, przyroda. Kraków. 2019, s. 491)
Eustachy Tyszkiewicz (ur. 06.04.1814 w Łohojsku (obecna Białoruś) – zm. 13.08.1873) Hrabia. Ukończył tylko gimnazjum w Mińsku, a dalsze rozległe studia uzupełnił jako samouk, głównie w zakresie historii i archeologii. Prowadził liczne badania i kolekcjonował zbiory z tej dziedziny. Za czasów Aleksandra II założył w Wilnie Muzeum Starożytności, głównie z własnych zbiorów. Z tego muzeum wywieziono po powstaniu w 1863 r. wszystkie cenniejsze eksponaty do muzeum Rumiancewskiego w Moskwie, pozostawiając mniej wartościowe lub mające świadczyć o odwiecznej rosyjskości Wilna i Litwy.
W 1855 r. został założycielem i dożywotnim prezesem Wileńskiej Komisji Archeologicznej, zaś w 1864 r. – członkiem Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego. Był także członkiem honorowym Instytutu Archeologicznego w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Pochowany na cmentarzu na Starej Rossie w Wilnie.
Pomnik nagrobny Eustachego Tyszkiewicza wpisany do Rejestru Dóbr Kultury Litwy z nadanym unikalnym kodem 25369
* Cmentarz na Rossie w Wilnie: historia, sztuka, przyroda. Kraków. 2019, s. 511-513
* Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i Aliny Sokołowskiej. Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza Warszawa. 1968, s. 182
* Edmund Małachowicz. Cmentarz na Rossie w Wilnie. Wrocław-Warszawa-Kraków. 1993, s. 245-346
* Aleksander Śnieżko. Rossa - miasto umarłych. Groby zasłużonych. Wrocław. 1970 mps w zbiorach Biblioteki Ossolineum we Wrocławiu, s. 453-455
* Wilno po polsku. Wydawnictwo polskie w Wilnie. 2012, s. 75
* http://cmentarznarossie.uksw.edu.pl/obiekty.php?id=5664 // projekt zrealizowany został w latach 2013-2016 przez Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie we współpracy z Litewskim Uniwersytetem Edukologicznym (pod kierownictwem Anny Sylwii Czyż i Bartłomieja Gutowskiego)
