Franciszek Nowicki (1812-1902)

Franciszek Nowicki (ur. w 1812 r. w powiecie mińskim - zm. 03.01.1903 r. w Wilnie) syn Jana, drobnego obywatela ziemi mińskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku, poświęcił się studiom lekarskim na Uniwersytecie Wileńskim. Po zamknięciu Uniwersytetu czas jakiś przebywał w województwie brzeskim. Brał pewien udział w powstaniu listopadowym, lecz sprawa ta jako nie wykryta, nie przeszkadzała mu ukończyć studiów w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie ze stopniem lekarza I klasy. Mimo chęci do dalszych studiów w Uniwersytecie dorpackim, musiał iść za wolą starszego brata, opiekuna, i osiedlić się w Pińsku, gdzie zaczął wykonywać swój wyuczony zawód lekarski. Następnie jako lekarz powiatowy zamieszkał w Ihumeniu, gdzie wiele lat przebywał ciesząc się ogólną popularnością.

Czynny w organizacji powstańczej jako komisarz miejski ihumeński, został aresztowany, osadzony w więzieniu i skazany na ciężkie roboty na Syberii. Dzięki wszakże gubernatorowi tobolskiemu Despot Zenowiczowi, który zrobił wszystko, by złagodzić los jego, w katordze nie był, lecz przez czas dłuższy przebywał w więzieniu tobolskim, a następnie osiadł w Krasnojarsku, gdzie jako lekarz zarabiając na życie, zjednał sobie u wszystkich powszechny szacunek. Wreszcie po amnestii w 1877 r. osiadł w Wilnie, już ciężko schorowany. Mieszkając w tym mieście, przyczynił się do odszukania mieszkania Adama Mickiewicza przy zaułku Literackim. Chętny do posługi, był on jeden z najlepszych przedstawicieli wiedzy lekarskiej, jacy wychodzili ze szkoły wileńskiej. Pochowany na cmentarzu na Rossie.