Michał Burhardt (1838-1907) i Janina Burhardt (1883-1924)

Michał Innocenty Burhardt (ur. 28.07.1838 na Litwie - zm. 11.01.1908 w Wilnie) - lekarz, uczestnik powstania 1863 r., zesłaniec. 

Był synem barona Józefa-Kazimierza Burhardt i Emilii z Tutakowskich. Początkowo uczył się w Kiejdanach, potem w Wiłkomierzu i Wilnie, następnie studiował medycynę na Uniwersytecie w Dorpacie. Dyplom lekarza uzyskał w Moskwie w 1861 r. Dwa lata później wstąpił do moskiewskiego lejbdragońskiego pułku jako lekarz. W czasie powstania 1863 r. wraz z Sewerynem Grossem przemycał dla powstańców broń z Prus. Po bitwie pod Cytowianami (Tituvėnai) opatrywał rannych powstańców. Na skutek donosu został aresztowany i osadzony w twierdzy dyneburskiej (obecnie Daugavipils, Łotwa). Na rozkaz Murawjowa zesłano go do Orenburga, potem do Ufy. Pozbawiono go prawa zajmowania się praktyką lekarską. Zarabiał na życie jako nauczyciel rysunków, zegarmistrz i szewc. W 1869 r. przywrócono mu prawa wykonywania praktyki lekarskiej. Na wygnaniu nabywa chutor, nazwany przez niego „Litwinką”, który stał się oazę dla polskich zesłańców. W 1878 r. pozwolono mu wrócić na Litwę. W 1879 r. ożenił się z Antoniną Bogumiłą Medekszanką, zajął się posagowym majątkiem żony - gaj pod Kiejdanami, wybudował dwa domy w Wilnie.

Był członkiem wielu towarzystw oświatowo-społecznych oraz radnym miasta Wilna. Od 1905 r. był lekarzem pogotowia ratunkowego w Wilnie. Jako lekarz wileński odznaczał się bezinteresownością wobec biednych i niezamożnych mieszkańców miasta. Pochowany na Starej Rossie w Wilnie.

Janina Burhardt (ur. w 1883 r. w majątku Podgaj pod Kiejdanami - zm. 12.12.1924 w Rydze). Córka Michała i Antoniny z Medekszów. Obok studiów malarskich, odbytych w Wąrszawie, od wczesnych lat poświęciła się pracy oświatowo-społecznej, prowadzonej konspiracyjnie za czasów rosyjskich i późniejszej okupacji niemieckiej. Organizowała więc tajne szkoły dla dzieci, kursa dla starszych, pogadanki oświatowe dla dorosłych, redagowała i propagowała wydawnictwa nielegalne itd. W czasie wojny światowej wzięła czynny udział w akcji niepodległościowej jako komendantka Polsk. Organizacji W ojskowej, placówki w majątku rodzinnym Podgaju, gdzie zogniskowała szeroką działalność. Organizowała dwory ziemiańskie i wsie okoliczne, zbierała wiadomości, wysyłała z nimi kurierów do Wilna i Warszawy, wyprawiała ochotników do wojska polskiego itp. Jednocześnie redagowała wydawane w Kownie pismo popularne »Strzecha«, rozchodzące się na wsi w 7.000 egzempl., i współpracowała w ,,Dniu Kowieńskim" i wileńskich ,,Kresach". Po krótkotrwałym pierwszym aresztowaniu w więzieniu kiejdańskim wyjechała do Wilna, gdzie została odznaczona krzyżem virtuti militari. Po powrocie na Litwę powtórnie uwięziona, z braku dowodów znowu uzyskała wolność, atoli nie na długo, gdyż mocniejsze poszlaki po raz trzeci spowodowały jej uwięzienie przez władze litewskie. Tym razem wyzwoliły ją starania rodziny i interwencja rządu polskiego. Schorowana, w drodze do Polski, zmarła 12 grudnia w sanatorium w Rydze. Pogrzebana w Wilnie na cmentarzu Rossa. Dekretem Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z dnia 20 listopada 1922 r. została pośmiertnie odznaczona Orderem Virtuti Militari V klasy (nr k. 5851).