D. O. M.
Tu spoczywają zwłoki s. p. / FERDYNANDA SZPITZNAGLA / MEDYKO-CHIR I FILOZ. DOKTORA / PROFESORA WILEŃSKIEGO UNIWERSYTETU / + 1826 R. KWIETNIA 29 D. / PAMIĘCI NAJLEPSZEGO / MĘŻA I OJCA
S. P. / FERDYNANDOWI SZPITZNAGLOWI / UR. 1812 + 1 LIST. 1853 R. / WDZIĘCZNA ŻONA / BÓG MI SZCZĘŚCIE NA ZIEMI ZESŁAŁ BYŁ PRZEZ CIEBIE / ŁZY ME ŻEBŻĄ BY ZA MNIE ODPŁACIŁ CI W NIEBIE
NA CZEŚĆ ICH PAMIĘCI WZNOWIONY PRZEZ SYNOWĘ ORAZ BRATOWĘ EMILIJĄ SZPITZNAGELOWA / 1900 R.
Na początku 4 dzies. XX w. pomnikiem nagrobnym Ferdynanda Spitznagla zaopiekował się profesor Stanisław Kościałkowski - zaopatrzył pomnik w gruntownie odrestaurowane ogrodzenie (Na podstawie: Pomniki zasłużonych na cmentarzach wileńskich // Słowo. 1936. Nr. 301, s. 2)
Ferdynand Spitznagel (ur. 1760 r. - zm. 29.04.1826) W styczniu 1792 r. przybył do Wilna i w Szkole Głównej Lit. objął jako profesor botaniki i zoologii katedrę historii naturalnej. Odnowił założony przez Forstera ogród botaniczny w Sorokiszkach nad Wilenką, a także uporządkował i skatalogował gabinet historii naturalnej, za co otrzymał złoty medal ,,Merentibus" od króla Stanisława Augusta. Równocześnie rozpoczął praktykę lekarską. Szeroką klientelę zdobył w okresie insurekcji kościuszkowskiej (1794 r.), gdy pozostał w Wilnie jako jeden z nielicznych praktykujących lekarzy. Nadzorował też wówczas osobny szpital więzienny dla chorych jeńców rosyjskich.
W lipcu 1802 r. katedrę historii naturalnej F. Spitznagel przekazał Jundziłłowi i objął po śmierci Jana O’Connora katedrę medycyny praktycznej jako profesor patologii i terapii szczegółowej. Był współzałożycielem Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego (WTL). Dwukrotnie pełnił obowiązki dziekana Wydziału Lekarskiego. Ponadto w latach 1807-1808 nadzorował działalność szpitali wileńskich i wojskowych podczas szerzących się wówczas epidemii, za co otrzymał złoty pierścień z brylantem od cara Aleksandra I. Jego syn Ludwik był przyjacielem Juliusza Słowackiego.
Pomnik nagrobny Ferdynanda Spitznagela wpisany do Rejestru Dóbr Kultury Litwy z nadanym unikalnym kodem 25364
* Cmentarz na Rossie w Wilnie: historia, sztuka, przyroda. Kraków. 2019, s. 54-55
* Juliusz Kłos. Wilno - przewodnik krajoznawczy. Wilno. 1923, s. 233
* Edmund Małachowicz. Cmentarz na Rossie w Wilnie. Wrocław-Warszawa-Kraków. 1993, s. 311-312
* Ferdynand Spitznagel // https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/ferdynand-spitznagel
* Jerzy Surwiło. Cmentarz Rossa w Wilnie. Wilno. 1992, s. 13
* Aleksander Śnieżko. Rossa - miasto umarłych. Groby zasłużonych. Wrocław. 1970 mps w zbiorach Biblioteki Ossolineum we Wrocławiu, s. 435-436
* http://cmentarznarossie.uksw.edu.pl/obiekty.php?id=13244 // projekt zrealizowany został w latach 2013-2016 przez Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie we współpracy z Litewskim Uniwersytetem Edukologicznym (pod kierownictwem Anny Sylwii Czyż i Bartłomieja Gutowskiego)
